Annemarie, 40 jaar, Rotterdam

In mei 2002 werd bij mij de diagnose Parese van Bell gediagnostiseerd (aangezichtsverlamming). Hoewel de prognose was dat het binnen zes weken zou genezen, bleef ik last houden van restverschijnselen. De wildgroei van zenuwen zorgde voor ongecontroleerd meebewegen van mijn oog en daarbij was mijn oog duidelijk een stuk kleiner geworden bij de aangedane kant.

Accepteren kon ik de situatie niet en ontwikkelde een heel negatief zelfbeeld met als gevolg dat ik daardoor sociaal angstig werd. Ik spitte diverse fora af op zoek naar adviezen.  Ik kwam terecht bij multidisciplinair team dat gericht was op de aangezichtsverlamming en niet veel later volgde een intake. Mijn zenuwen werden doorgemeten en het advies was botuline voor mijn oog. Ik was blij met deze behandeling omdat ik weer enige symmetrie in mijn gezicht kon ontdekken mits ik mijn gezicht maar in toom hield. Dus langzamerhand verdween mijn expressie uit mijn gezicht Ik werd steeds somberder omdat ik niet meer kon stralen. Standaard vroegen mensen of ik boos was of dachten gewoon dat ik arrogant was. Ik kon niet meer communiceren met mijn gezicht. Wederom werd ik sociaal angstig en belandde in een isolement.

Na weer een zoekactie op internet, viel mijn oog op dat ene kleine zinnetje “ train-je-expressie”  van Logopediepraktijk Facialis. Ik maakte een afspraak met Esther de Brabander en kon vrij snel terecht in haar praktijk in ’s Gravenzande. Ik had na dit eerste gesprek al zo’n goed gevoel over deze behandeling. Ze begreep waar het probleem zat en we gingen aan het werk. Zo voelde dat! Ik deed het niet alleen we deden het samen. Ik had behoorlijk wat spanning in de spieren ontwikkeld daarom ging er in het begin ging veel tijd zitten in de massages. Ik kreeg de opdracht mee naar huis om dagelijks de bloedcirculatie te stimuleren. Voor ik ging oefenen met mijn mimiek leerde ik eerst inzicht te krijgen in mijn gezicht. Het oefenen zelf ging met vallen en opstaan (vooral als de spiegel erbij kwam kijken) maar beetje bij beetje ging het beter en doordat ik mijn gezicht begreep kon ik ook liefdevoller met mezelf omgaan.

Na een tijdje kon ik gewoon ongegeneerd te lachen om iets doms wat ik meegemaakt had. Toen Esther me daarop wees schrok ik en wilde ik gelijk mijn gezicht weer in toom houden maar juist de bevestiging die ik dan weer kreeg dat het beter ging maakte ook dat ik doorzette. De behandeling werd goed afgestemd met de arts voor de botuline. Mijn eigen vertrouwde ik kwam weer naar boven. Ik herkende mezelf weer in de spiegel.

Ik accepteer mezelf nu zoals ik ben met deze aandoening. Ik lach, huil, knipoog en blaas kusjes van mijn hand af. Ik heb een vertrouwensband gevoeld met Esther waardoor alles makkelijk bespreekbaar was. Ook als het om andere reden even niet meezat kon ik dat kwijt. Beetje bij beetje liet ze me los, niet pats boem, behandeling klaar. Om de zoveel tijd hadden we nog even een update. Dit vond ik erg fijn. Ik stuurde foto’s van mijn laatste fotoshoot, en tja….het is zover. We zijn bij de finish!

Hartelijk bedankt Esther , voor je geduld, je humor, je inzicht, je relativerend vermogen, je eerlijkheid en wat vooral niet mag ontbreken: ik heb iemand getroffen in jou die haar werk met haar hart doet. Je hoop dat je nog veel mensen naar de finish helpt.

(Foto gemaakt door: Dani van Oeffelen)